แจ่วบอง

แจ่วบอง

                                      

 

                             ดูภาพด้านบนตอกย้ำว่าวิธีไหนมันน่าจะหอมกว่ากันมีแถมแมงดานามาคั่วรวมด้วยนะเออ ไม่หอมก็ให้มันรู้ไปสิ แต่ว่าตอนนี้กลิ่นแมงดาเขายังไม่ออกหรอกนะ เพราะกลิ่นมันอยู่ข้างในตัวเขา ต้องเอามาโขลกมาตำให้ละเอียดโน่นแหล่ะกลิ่นพี่แมงดาเขาถึงจะโชยออกมาให้ได้กลิ่น และที่สำคัญต้องใช้แต่แมงดาตัวผู้เท่านั้นนะครับถึงจะมีกลิ่นแรงเหมาะกับการนำมาใช้ทำแจ่วแมงดาของเรา เพราะตามธรรมชาติตัวผู้ต้องส่งกลิ่นเพื่อดึงดูดตัวเมียเมื่อต้องการผสมพันธุ์ ตอนเด็กผมจำได้ว่าตัวเองไม่ชอบกลิ่แมงดาเลยครับ รู้สึกมันกลิ่นฉุนแปลกๆ แต่พอโตมาทำไมชอบจังก็ไม่รู้ ทุเรียนก็เหมือนกันตอนเด็กก็ไม่ชอบเอาซะเลย แต่พอมากินตอนโตกลับรู้สึกว่าอร่อยดี มีแมงอีกชนิดหนึ่งที่กลิ่นแรงมากๆเอามาทำแจ่วก็หอมอร่อยไปอีกแบบ คือ แมงแคงหรือแมงแคงค้อ เพราะชอบอาศัยอยู่ตามต้นค้อ แต่ไม่รู้ว่าภาษากลางเรียกแมงชนิดนี้ว่าอะไร ใครทราบโปรดบอกฉันที อิอิ เมื่อก่อนเคยไปจับมาได้แต่ต้องระวังฉี่ของมันอย่าให้เข้าตาเพราะเข้าใจว่ามีฤทธิ์เป็นกรดอ่อนๆอยู่เหมือนกัน โดนมันฉี่ใส่นิ้วมือนี่ก็ออกสีเหลืองส้มไปเลยแถมยังติดแน่นทนทานล้างไม่ออกง่ายๆกันเลยทีเดียว
เมื่อเผาพริกเผาเกลือเตรียมสาปแช่ง เอ้ย…ไม่ใช่ เตรียมทำแจ่วกันแล้ว ก็นำมาโขลกมาตำรวมกันซะ เท่านี้จะสำเร็จเป็นแจ่วหาได้ไม่ ยังขาดพระเอกของงานอยู่คือตัวชูรส ไม่ใช่ผงชูรสนะ แต่มันคือปลาร้าหรือปลาแดกของชาวอีสานบ้านเฮานั่นเองครับ แต่ถ้าใครคออ่อนทานปลาร้าไม่ได้อันนี้ต้องบอกว่าบุญมีแต่กรรมบังนะครับ ของดีมีวิตามินไม่กินได้ไง ว่ะ ห้า ฮ่า! คออ่อนแบบนี้ก็เปลี่ยนไปใช้น้ำปลาแทนครับแต่ขอบอกว่าความอร่อยของแจ่วก็ลดหายไปกว่าครึ่งแล้วครับ ทีนี้ถ้าคนมีบุญแล้วแต่ก็ยังใจไม่ถึงพอให้ใช้น้ำปลาร้าต้มสุกเอาก็ได้ความอร่อยเพิ่มมาเป็น 75% ในทันที แต่จะให้ดีเอาอร่อยแบบเต็มร้อยเปอร์เซ็นไปเลยไม่ดีกว่าเหรอครับ อันนี้สำหรับคนชอบอร่อยแบบฮาร์ดคอร์ล่อเป็นตัวๆไปเลยครับรับรองเด็ด จะอร่อยยิ่งๆขึ้นไปถ้าใจถึง ฉีกปลาร้าครับท่าน ว่ะ ห้า ฮ่า! กล้าพอไหมล่ะ… บางครั้งความอร่อยก็ต้องใช้ความกล้าเข้าแลกนะครับ อิอิ แต่ปลาร้าที่นำมาทำแจ่วควรเลือกประเภทปลาตัวเล็กๆก็พอครับถึงจะอร่อยอย่างเช่นปลาสลิดตัวเล็กๆหรือปลากระเดิดในภาษาอีสาน เพราะถ้าใช้ปลาตัวใหญ่ถ้าไม่มีคนกินล่ะก็เสียดายของครับ